De eerste levensthese luidt:
Alle mensen zijn in de kern gelijk en mogen niet naar hun uiterlijke kenmerken verschillend beoordeeld worden. Om deze reden zijn achting en respect voor elke levensvorm de basis voor de harmonie binnen elke collectieve wereld.
Wanneer hebben kinderen geen achting voor hun ouders? Moeten de ouders er voor zorgen dat ze respect krijgen? Hoe ontstaat natuurlijke achting en respect tussen ouders en kinderen?
Kinderen hebben dan geen achting voor hun ouders, als de ouders geen natuurlijk respect voor zichzelf hebben, omdat ze zichzelf als fout of onzuiver beoordelen. In de regel hebben deze ouders een grote hang naar perfectie en een sterke wil om hun leven naar hun ideaal te scheppen. Dat blijkt al voor de geboorte van het kind uit hun streven, hun kind een perfecte wereld te bieden. Het is niet zelden, dat aan een wenskind van ouders van middelbare leeftijd, een of meer abortussen op jeugdige leeftijd vooraf zijn gegaan, omdat de omstandigheden of het tijdstip voor een kind niet passend waren. Daarmee heeft het ontbrekende respect voor het leven zich over het algemeen al in het gezin gevestigd en vereist een karmische vereffening van respectloosheid door de eigen kinderen. Na de geboorte laat zich een overdreven beoordeling van de ouders over de capaciteiten van hun kinderen zien. Deze ouders beschouwen hun kinderen als kostbare menselijke juwelen, die hen werden geschonken, om hun eigen ontbrekende waarde te vereffenen. Zij moeten beschermd worden, opdat ze geen letsel oplopen en moeten in ieder geval ver gehouden worden van moeilijkheden, opdat ze in geen geval dezelfde moeilijkheden of pijn lijden, die de ouders zelf moesten lijden. Met argusogen volgen de ouders de ontwikkeling van hun kinderen en verliezen zichzelf daarbij met hun wensen en behoeften. Ze vinden zichzelf steeds minder belangrijk, naarmate ze hun kinderen belangrijker vinden. Alles, wat de kinderen zeggen en doen is bijzonder en voor hun leeftijd buitengewoon. Kijk toch, wat wij voor een wonderkind gekregen hebben. De dagindeling van het gehele gezin richt zich naar de belangrijke behoeften en noodzakelijke ondersteuning van hun nakomelingen. De kinderen beginnen zeer snel te doorzien, op welke patronen de ouders reageren en beginnen de ouders te regeren, door deze patronen te gebruiken om hun wil door te drijven. Het is volkomen normaal, dat deze kinderen de leiding van de ouders later afwijzen, als deze door de ouders wordt opgeëist, omdat hen de vroegkinderlijke inprenting daartoe ontbreekt. De kinderen willen vanzelfsprekend hun machtspositie, die hen immers door de ouders als klein kind vrijwillig uit vermeende noodzakelijke ouderlijke zorg werd opgelegd, niet meer afgeven. Uit de afwijzing van de ouderlijke leiding ontstaan onherroepelijk conflicten tussen de ouders en de kinderen. Als gevolg van deze machtsstrijd ontwikkelt het kind als bescherming voor het behouden van de eigen “macht” respectloosheid en gebrek aan achting tegenover de ouders. Ook als het kind zich uiteindelijk naar de ouders moet voegen, houdt hij toch de illusie dat hij de eigen macht kan behouden door de afwaardering van de ouderlijke leiderspositie.
Het heeft geen zin, zich respect te willen verschaffen! Op het ogenblik, waar het de ouders duidelijk wordt, dat zij om respect moeten vechten of achting voor hun behoeften moeten eisen, is de ouderlijke leiderspositie al verloren. Het heeft geen zin zich respect te willen verschaffen of op achting voor de eigen persoon aan te dringen, al helemaal niet door dominantie of dreigen met geweld. De oplossing voor de integratie van wederzijds respect tussen ouders en kinderen is de confrontatie van de ouders met zichzelf en het begrip voor het eigen negatieve waarderingspatroon. Uit het begrip voor de oorzaak van de eigen afwaardering en de opwaardering van de kinderen ontstaat op natuurlijke wijze een uitgebalanceerde zelfachting. Uit de geïntegreerde zelfachting ontstaan achting en respect in het hele gezin.
De derde levensthese luidt:
Ieder mens draagt de directe verantwoording voor alle consequenties van zijn scheppingen, ongeacht of dit hem bewust is of niet bewust is.
Wat betekent het begrip „verantwoording“ in het Elphisme? Waar begint deze verantwoording en waar eindigt zij? Gaat de verantwoording boven dit leven uit of is zij met de fysieke dood beëindigd? Hoe ver reikt de karmische familie-verantwoordelijkheid?
Het begrip verantwoording is samengesteld uit vier lettergrepen: uit „ver-ant-woor-ding“, betekent met het woord verbonden en betekent in het Elphisme, dat op elke schepping, die zich vanuit het gesproken woord zal manifesteren, een antwoord als resonantie zal volgen, die zolang met de schepper verbonden blijft, tot ze wordt beleefd.
De mens moet door het Elphisme eraan herinnerd worden, dat zijn gesproken woord scheppingskracht draagt en hij zich weer bewust moet worden van zijn verantwoording als schepper. Elk gesproken woord zal zich realiseren en draagt daarmee altijd een verantwoording in zich, ongeacht of de sprekende zich daarvan bewust is of niet. Het meeste van dat, wat de gemiddelde bewuste mens dagelijks zo voor zich uit brabbelt over zijn kleine kwaaltjes, zijn plannen, zijn meningen en oordelen, in het bijzonder echter over de domheid, slechtheid en fouten van “anderen” en zijn persoonlijke houding daarbij is zinloos, gedachteloos en onverantwoord en wordt daarmee tot scheppingsafval voor de scheppende. Deze berg van scheppingsafval, die zich tussen het ontstaan van schepping door het gesproken woord en de realisatie van schepping als leven opgebouwd heeft, laat de mens zijn verantwoording makkelijk vergeten, omdat voor hem de directe samenhang van zijn woorden met de later voltooide realiteit ontbreekt. Hij kan zich door de tijd ertussen niet meer herinneren en voelt zich hulpeloos uitgeleverd aan het lot, als zijn scheppingsafval hem later als realiteit wordt gepresenteerd. Het scheppingsprincipe onderscheidt echter niet naar bewustheid of onbewustheid. Het scheppingsprincipe reageert direct op elk gesproken woord en activeert daarvoor het passende scheppingsplan, dat zich zo lang met de schepper verbindt tot het in vervulling is gegaan.
Mensenwezen, wees je daarvan bewust, dat elk van je onnadenkende opmerkingen, elk onbezonnen bezwaar van jou op aangeboden hulp, elke geuite bezorgdheid over de toekomst, ja elke kritiek je ooit als levensrealiteit aan deze verantwoording zal herinneren, hoewel je menselijke geest zich deze situatie zelf niet meer kan herinneren. De verantwoording voor alle scheppingen door het gesproken woord is niet met de fysieke dood beëindigd, maar wordt minstens zeven generaties bewaard. Dat betekent voor vele mensen, dat zij inderdaad nooit met hun bewuste scheppingen worden geconfronteerd, resp. nooit de ervaring van de vervulling van hun bewuste wensen kunnen meemaken, omdat ze door de karmische familie- verantwoordelijkheid gedurende hun hele leven het scheppingsafval van hun voorvaderen moeten beleven. Geen wonder dus, als mensen hun verantwoording voor hun leven verloochenen of deze willen afgeven aan goddelijke instanties, omdat ze murw gemaakt zijn door de ervaring van hulpeloosheid en hopeloosheid tegenover het lot en niet meer in hun kracht kunnen geloven.
De zorgvuldigheid voor het eigen gesproken woord is voor ieder mens een vanzelfsprekendheid, als hij zich weer bewust zou willen worden van zijn verantwoording als schepper. Door de geleefde zorgvuldigheid in het spreken dienen zich wegen aan voor de mens, die hem naar de genade leiden om hem van zijn scheppingsafval te verlossen.